Τη Δευτέρα 28 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στο χώρο της Μονάδας Αντιμετώπισης Νόσου Αλτσχάιμερ μια ξεχωριστή εκδήλωση για τους φροντιστές των ασθενών με άνοια με τίτλο : . «Εκφράζομαι – Μοιράζομαι – Αποφορτίζομαι»
Η ιδιαιτερότητα της εκδήλωσης ήταν ένα εικαστικό δρώμενο. Αφορμή για την πραγματοποίηση του, ήταν αφενός ο εορτασμός της «Ημέρας Φροντιστή» και αφετέρου τα εκατοντάδες ραντεβού συμβουλευτικής που έχουν γίνει αυτά τα 11 χρόνια στη Μονάδα, με περιθάλποντες ασθενών. Κάθε ραντεβού ήταν διαφορετικό , οι φροντιστές ως προσωπικότητες μοναδικοί, οι σκέψεις που κατέθεταν ιδιαίτερες. Αυτό όμως που πάντα ήταν κοινό σε όλες τις συναντήσεις ήταν το βάρος του φορτίου, η επιβάρυνση που ένιωθαν φροντίζοντας τον δικό τους άνθρωπο.
Έχουν αφιερωθεί άπειρες ώρες συμβουλευτικής και ενημέρωσης για να καταφέρουμε από κοινού, επαγγελματίες και περιθάλποντες, να αντιμετωπίσουμε δύσκολες συμπεριφορές, την άρνηση των ασθενών να προσαρμοστούν, να πάρουν τα φάρμακά τους, να κοιμηθούν το βράδυ, να ρωτάνε το ίδιο πράγμα, να θέλουν να φύγουν και να πάνε σπίτι τους, να βλέπουν το δικό τους άνθρωπο ως ένα ξένο… όλα τα καταφέραμε μαζί, τα αντιμετωπίσαμε μαζί, τα διαχειριστήκαμε μαζί ή και αποτύχαμε κάποιες φορές και ξαναπροσπαθήσαμε πάλι μαζί. Αυτό είναι το «εύκολο» κομμάτι της άνοιας, το πρακτικό, το διαδικαστικό. Υπάρχει και ένα πιο δύσκολο κομμάτι, που είναι πιο βαθύ και πιο σύνθετο και κάποιες φορές άβατο όχι μόνο για τον επαγγελματία, αλλά και για τον ίδιο τον περιθάλποντα και αυτό είναι το συναισθηματικό κομμάτι της επιβάρυνσης. Αυτό που κουβαλά μέσα του ο κάθε φροντιστής, που συνεχίζει κάποιες φορές να υπάρχει βαρύ ακόμη κι αν πρακτικά τα καταφέρνει στην καθημερινότητα του.
Μέσα από το εικαστικό δρώμενο που ακολούθησε στόχος ήταν συμβολικά, όλοι να καταφέρουμε να αποθέσουμε αυτό το φορτίο, αυτή την αίσθηση επιβάρυνσης, αυτό που υπάρχει μέσα μας, που το νιώθουμε αλλά σπανίως μιλάμε για αυτό γιατί δεν έχουμε μάθει να το κάνουμε. Μας είναι πιο εύκολο να μιλήσουμε για αυτά που μας συμβαίνουν για τα γεγονότα, για τους ανθρώπους, για τα αντικείμενα, για τις καταστάσεις, αλλά δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε αυτά τα πολλά και σημαντικά που νιώθουμε και μας προκαλούν τα γεγονότα, οι άνθρωποι, τα αντικείμενα και οι καταστάσεις.
Αφήνοντας το αποτύπωμα μας όλοι στο χώρο της Μονάδας, όπου κινούνται καθημερινά εργαζόμενοι, ασθενείς και περιθάλποντες και διακινούνται ποίκιλλες σκέψεις και συναισθήματα, βάλαμε από κοινού ένα στόχο, να αρχίσουμε να βάζουμε σε λόγια αυτό το συναισθηματικό φορτίο, να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας, να τα μοιραζόμαστε, γιατί έτσι μόνο αποφορτιζόμαστε.